روشي كه يك پردازنده از طريق آن اعداد را نمايش مي‌دهد يك روش انتخابي در طراحي است كه البته در بسياري از راه‌هاي اصولي اثر گذار است. در برخي از كامپيوترهاي ديجيتالي اخير از يك مدل الكترونيكي بر پايه سيستم شمارش دسيمال (مبناي ده) براي نمايش اعداد استفاده شده‌است. برخي ديگر از كامپيوترها از يك سيستم نامتعارف شمارشي مانند سيستم سه تايي (مبناي سه) استفاده مي‌كنند. در حال حاضر تمامي پردازنده‌هاي پيشرفته اعداد را به صورت دودويي (مبناي دو) نمايش مي‌دهند كه در آن هر عدد به وسيله چندين كميت فيزيكي دو ارزشي مانند ولتاژ بالا و پايين نمايش داده مي‌شوند.
علت نمايش دهي از طريق اعداد حجم كم و دقت بالا در اعدادي است كه پردازشگر مي‌تواند نمايش دهد. در حالت دودويي پردازنده‌ها، يك بيت به يك مكان مشخص در پردازنده اطلاق مي‌شود كه پردازنده با آن به صورت مستقيم در ارتباط است. ارزش بيت (مكانهاي شمارشي) يك پردازنده كه براي نمايش اعداد بكار برده مي‌شود «بزرگي كلمه»، «پهناي بيت»، «پهناي گذرگاه اطلاعات» يا «رقم صحيح» ناميده مي‌شود؛ كه البته اين اعداد گاهي در بين بخش‌هاي مختلف پردازنده‌هاي كاملاً يكسان نيز متفاوت است. براي مثال يك پردازنده ۸ بيتي به محدوده‌اي از اعداد دسترسي دارد كه مي‌تواند با هشت رقم دودويي (هر رقم دو مقدار مي‌تواند داشته باشد) ۲ يا ۲۵۶ عدد گسسته نمايش داده شود. نتيجاتا مقدار صحيح اعداد باعث مي‌شود كه سخت‌افزار در محدوده‌اي از اعداد صحيح كه قابل اجرا براي نرم‌افزار باشد محدود شود و بدين وسيله توسط پردازنده مورد بهره‌برداري قرار گيرد.
جمعه ۲۵ اسفند ۹۶ | ۱۵:۱۶ ۹۸ بازديد
تا كنون نظري ثبت نشده است
پارالليسم در سطح دستوري