اكثر پردازنده‌ها و در حقيقت اكثر دستگاه‌هايي كه با منطق پالسي و تناوبي كار مي‌كنند به صورت طبيعي بايد سنكرون يا هم‌زمان باشند. اين بدان معناست كه آن‌ها به منظور هم‌زمان سازي سيگنالها طراحي و ساخته شده‌اند. اين سيگنالها به عنوان سيگنال ساعت (پالس ساعت) شناخته مي‌شوند و معمولاً به صورت يك موج مربعي پريوديك (متناوب) مي‌باشند. براي محاسبه بيشترين زماني كه سيگنال قادر به حركت از قسمت‌هاي مختلف مداري پردازنده‌است، طراحان يك دوره تناوب مناسب براي پالس ساعت انتخاب مي‌كنند. اين دوره تناوب بايد از مقدار زماني كه براي حركت سيگنال يا انتشار سيگنال در بدترين شرايط ممكن صرف مي‌شود بيشتر باشد. براي تنظيم دوره تناوب بايد پردازنده‌ها بايد مطابق حساسيت به لبه‌هاي پايين رونده يا بالا رونده حركت سيگنال در بدترين شرايط تأخير طراحي و ساخته شوند. در واقع اين حالت هم از چشم‌انداز طراحي و هم از نظر ميزان اجزاي تشكيل دهنده يك مزيت ويژه در ساده‌سازي پردازنده‌ها محسوب مي‌شود. اگرچه معايبي نيز دارد، از جمله اينكه پردازنده بايد منتظر المانهاي كندتر بماند، حتي اگر قسمت‌هايي از آن سريع عمل كنند. اين محدوديت به مقدار زيادي توسط روش‌هاي گوناگون افزايش قدرت موازي سازي (انجام كارها به صورت هم‌زمان) پردازنده‌ها قابل جبران است. پالش ساعت شامل يك لبه بالا روند و يك لبه پايين رونده است كه اين تغيير حالت با تغيير ولتاژ صورت مي‌پذيرد.
جمعه ۲۵ اسفند ۹۶ | ۱۵:۱۶ ۹۷ بازديد
تا كنون نظري ثبت نشده است
پارالليسم در سطح دستوري